Heb jij dat nou ook? Dat je vaak voelt dat je lichaam toch anders functioneert dan dat van anderen?
Soms voel ik mij net een oude man van 80. Kom ik uit bed, ben ik stijf. Loop ik naar de trein en krijg ik opeens een stekende pijn in mijn gewrichten. Uiteindelijk gaat dat altijd wel weer over. Gewoon doorzetten. Maar toch lees ik met enige regelmaat verhalen op onder andere Facebook waarin CP’ers van dertig, veertig jaar moeten minderen qua werk omdat ze in die jaren ervoor standaard teveel hebben gevraagd van zichzelf, zowel fysiek als mentaal. Dan slaat bij mij de twijfel toe: geldt dit ook voor een lichte CP als die ik heb? Moet ik me nou zorgen maken? Velen van hun geven aan dat ze terugkijkend liever niet zichzelf zulke hoge eisen hadden willen stellen.
Maar toch meen ik een goed ritme voor mezelf te hebben gevonden. Ik zorg ervoor niet elke dag een avondprogramma te hebben en minimaal één dag in de week niets te hoeven. Heb ik dan op de dag zelf toch zin en energie om iets te doen, dan is dat prima. Heb ik zin om lekker televisie te kijken of op mijn dooie gemakkie huiswerk te maken, dan is dat net zo goed. Met zo’n standaardritme weet ik mijn gretige geest enigszins in bedwang te houden.
Natuurlijk lukt dat niet elke week. Dan wordt ik geacht aan meerdere toneelrepetities deel te nemen of heb ik een vermoeiend evenement in een toch al hectische week staan. Dan voel ik dat de volgende dag in mijn benen, zeker als ik vroeg op moet. Maar goed, daar ga je weer, dat heeft iedereen wel geloof ik.
Een tijdje geleden realiseerde ik mij in de kantine van de universiteit dat de koffie-/theecultuur mij vreemd is. Die papieren bekertjes kan ik nooit tillen. Het gemak waarmee anderen even wat drinken halen ken ik helemaal niet. Ik zou dan een eigen, stevige beker moeten hebben. En dan zou het heel lang duren voordat ik het zou kunnen drinken, ik schrik zo van te warme dranken. Soms zie ik mensen zo’n volle, kartonnen beker aan het randje met twee vingers vasthouden terwijl hun aandacht ergens anders ligt. Hoe doen ze dat toch, denk ik dan. Als dat maar goed gaat! En dan gaat het nog goed ook!
Ach, het maakt het leven ook wel weer eenvoudig. Je spaart een hoop geld uit en je hoeft niet telkens naar de automaat te lopen. Buitenhuis vind ik water prima, binnenshuis zweer ik bij diksap (ja echt, heerlijk!). En koffie lust ik toch niet.
Zo hebben we toch een andere leefwereld dat leeftijdsgenoten, geloof ik. Dat werpt dan wel de vraag op wie zich aan wie moet aanpassen. Met mijn toneelgroep heb ik een limiet aan avondlijke repetities op 22:00 gesteld, dat hebben ze geaccepteerd. Of ik, als ik later op mezelf ga wonen, een koffiezetapparaat zal aanschaffen voor bezoek, weet ik nog niet.
Vergeet mijn tips niet te lezen!