Heb jij dat nou ook? Dat je van die periodes hebt waarin je het lastig vindt te accepteren dat je een beperking hebt?
Ik weet nog goed dat mij in de overgang van groep 5 naar groep 6 werd medegedeeld dat ik voortaan met een laptop zou gaan werken. Thuis zat ik op de schoot van mijn moeder uit te huilen. Waarom moet ik nou een laptop? Ik wil die hele laptop niet! Ik wil helemaal niet anders zijn! Het was het eerste moment waarop ik echt merkte dat mijn leven er anders uitziet.
Weet je wat zo lastig is? Als je milde CP hebt, val je altijd tussen de wal en het schip. Je hebt een handicap, maar ook weer niet in zulke mate dat je niet in de ‘gewone’ wereld kan leven. En dus ligt het overschrijden van grenzen op de loer. Loop ik weer met een paar vrienden kilometerslang in een buitenlandse stad. “Hebben jullie nou ook zo’n last van jullie voeten,” vroeg ik hun. “Nou, nee, niet per se,” antwoordden ze. En ligt dat dan aan mijn conditie of aan mijn handicap? Ik weet het soms echt niet.
Of misschien wil ik het ook niet weten. Omdat ik dan moet toegeven dat ik nee moet verkopen. En ik wil die jongens niet afremmen. Ik wil gewoon hetzelfde kunnen als zij. Gewoon mee kunnen doen.
Terwijl ik eigenlijk ook wel weet dat als ik mijn grenzen zou aangeven, ze daar echt wel naar luisteren. Ze zijn niet voor niets mijn vrienden. En de band is zo sterk dat een handicap daar niet zomaar tussenin komt te staan. Dus vind ik het nou lastig om mijn grenzen aan te geven omdat ik hen dan afrem, of wil ik een confrontatie met mijn eigen grenzen uit de weg gaan?
De laptop heeft mij veel gebracht. Met de hand had ik nooit zoveel kunnen schrijven en ik zou gefrustreerd raken van de kramp die het oproept. Aanpassingen zijn dan wel een regelrechte spiegel voor de kant van jezelf die je liever niet al te vaak ziet, het geeft ook vrijheid. En waardevolle momenten. De schoolreis in Italië bracht ik vooral met leraren door. Van hen wist ik dat ze niet zomaar van hot naar her zouden gaan en ik zou de diepgang krijgen waar ik naar verlangde. Op een mooie middag in Florence vergezelde ik een docente Engels de laatste uren voordat ze vervroegd terug naar Nederland moest. “Ik kom helemaal tot rust bij jou,” zei ze op een gegeven moment. Misschien is zo’n handicap toch zo erg nog niet.