Heb jij dat nou ook? Dat anderen niet helemaal begrijpen wat je handicap inhoudt?
Bij een bijeenkomst laatst bij de BOSK mocht ik een sketch opvoeren. Al schrijvend kwam ik erachter dat er drie verschillende hulpgevers zijn: categorie 1, categorie 2 en groep 3 (het is een sketch hè).
Categorie 1 heeft twee subcategorieën: subcategorie 1 ziet de handicap oprecht niet en subcategorie 2 negeert de handicap uit ongemakkelijkheid. Mensen in categorie 1 geven standaard te weinig hulp. Zij zijn in staat door te zwemmen terwijl jij haast verdrinkt.
Groep 3 geeft daarentegen juist teveel hulp, ook omdat mensen in deze groep zich ongemakkelijk voelen bij de handicap. Zij zijn als de dood dat een vol glas omvalt als je dat zonder hulp pakt. Je kan hier natuurlijk gebruik van maken, hoewel teveel hulp zelfstandigheid in de weg staat.
Bij mensen uit categorie 2 is het thuiskomen. Zij bieden precies genoeg hulp, op het juiste moment, maar leggen er ook niet teveel nadruk op. Zij hebben echt begrepen wat de handicap inhoudt. Sluitende theorie toch?
Die categorie 1 steekt me het meest. Hoe zijn mensen toch in staat om niet te zien wat een situatie vraagt? Er zijn altijd mensen die de impact van CP ook na drie keer uitleggen nog niet begrijpen. Je zou kunnen stellen dat zij de perfecte representanten zijn van de ‘gewone’-mensenwereld. De niet-aan-mensen-met-een-handicap-aangepaste wereld.
Altijd als we nieuwe mensen ontmoeten in bijvoorbeeld een sollicitatiesetting moet we telkens maar weer bewijzen dat we wel wat waard zijn. Dat we echt wel wat kunnen. Maar ja, hoe kan je dat doen als je zelf ook maar in de praktijk moet zien wat gaat en wat niet. En ik begrijp het ook wel vanuit hun kant. Negen van de tien mensen vallen in het plaatje van de ‘gewone’ wereld en dan ineens krijg je als bijvoorbeeld bedrijfsleider iemand voor wie je het wiel opnieuw moet uitvinden omdat diegene niet alles zomaar kan. Daar komt een goede dosis omdenken bij kijken.
Laatst zat er een blinde student tegenover mij aan tafel in de kantine van de universiteit. Een uur lang durfde ik haar niet aan te spreken, uit een vreemd soort schroom. Uiteindelijk maakte ik de stap, ik ben tenminste lid van het Student Disability Platform en dit was een uitgelezen kans inside information in te winnen. Ze was erg blij dat ik haar had aangesproken.
De volgende dag zat ik aan diezelfde tafel en zag ik haar twee tafels verder zitten. Maar zij zag mij natuurlijk niet. Zal ik naar haar toelopen om mijn aanwezigheid kenbaar te maken, vroeg ik mij af, of zou ze dat als storend ervaren en zich verplicht voelen om met mij in gesprek te gaan? En wat voor openingszin zou ik dan moeten gebruiken? Nieuwsgierig naar hoe het is om met blindheid te leven ben ik echter zeer. Waarom bestaan er niet gebruiksaanwijzingen voor mensen?