“Loop eens normaal, slet. Heb je een wandelstok nodig?”. Dit waren een aantal van de dingen die een aantal weken geleden naar mij geschreeuwd werden. Gewoon, op een donderdagmiddag, lopend naar mijn kamer in Maastricht. Ik ben maar doorgelopen, zonder iets te doen. Toch ook wel bang dat deze schreeuwende jongens anders naar mij toe zouden komen.
Een beetje verbouwereerd arriveerde ik vervolgens op mijn kamer en dacht: Schreeuwden deze vier jongens nu echt vanuit hun auto deze woorden naar mij? In al die 21 jaar heb ik dat namelijk nog nooit meegemaakt. Tuurlijk weet ik dat deze jongens het niet waard zijn om over hun woorden na te denken. Maar toch: Het doet je wel iets als er zoiets naar je toe geschreeuwd wordt, of je nu wilt of niet.
Dit zet mij ook wel weer aan het denken. Waarom is het nodig om iemand die ‘anders’ is, meteen uit te schelden. Ik snap dat mensen soms staren omdat ik een beetje anders loop, ik betrap mijzelf ook vaak genoeg op staren. Maar dat mensen naar je kijken alsof je niet helemaal 100% bent of zich nog eens omdraaien om nog een keer te staren, dat is iets wat ik niet zo goed begrijp. Ik heb liever dat mensen gewoon vragen waarom ik zo loop, maar dat is iets wat nu eenmaal niet zo vaak wordt gedaan.
Maar als er dan aan mij gevraagd wordt of ik liever normaal had willen lopen, dan zeg ik toch nee. Dit is namelijk wie ik ben en het hoort ook bij mij. Daarnaast heb ik de allerliefste familie en vrienden om mij heen die mij helpen als dat nodig is. Tuurlijk is het soms rot, maar ik denk altijd: ik kan meer dingen wel dan niet.
Ook zag ik laatst een toepasselijke quote waar ik het helemaal mee eens ben:
Niemand is meer waard dan jij
Niemand is minder waard dan jij.
En zo is dat!
5 reacties. Reactie plaatsen
Zoals het gezegde gaat,” ik hak al 75 jaar met dat bijltje”. Je went er nooit aan, maar je leert er mee leven.
Ik ben nu 57, maar sommige opmerking en blijven pijn doen. Zoals waterhoofd of manke. Nee, wennen doet het nooit.
Ik heb dat wel eens in de supermarkt gehad. Ik bood iemand hulp aan waarop de vrouw antwoorde ‘dat kun je toch niet’.
Ik ben in mijn 22 jaar met CP gelukkig nog nooit uitgescholden door een vreemde (zover ik me kan herinneren), maar de rest van je verhaal is erg herkenbaar. Ik zie mijn beperking ook als een handige “vervelende mensen”-filter. Het werkt erg goed.
ik ben nu 17 en herken dit heel goed. Het staren van mensen (zeker bij een korte broek) is al heel vervelend. maar mensen die er n rotopmerking achteraan gooien. dat doet gewoon pijn. We leren allemaal om het dan te negeren maar opgegeven moment is het emmertje vol en breek je.
een variant op meten is weten die ik fijn vind is.
beter vragen en weten dan denken. (ook al vind niet iedereen dat dan weer fijn)