Heb jij dat nou ook? Dat je het lastig vindt je eigen grenzen te kennen?
Met enige regelmaat denk ik bij mijzelf: waarom is er niet een mechanisme dat automatisch mijn energielevel aangeeft? Tuurlijk, er zijn apps en allerhande invuloefeningen waarin je je eigen energielevel inzichtelijk kunt maken, maar daarin zit altijd jouw subjectieve factor. Je kan jezelf makkelijk voor de gek houden. Invullen dat iets minder energie kost dan dat je zelf eigenlijk wel weet. Een automatisch mechanisme kan je confronteren: als de pijl in het rood schiet, is dat ook echt rood en niet oranje.
Maar bij mijn weten bestaat dat nog niet en we zijn dus op onszelf aangewezen. Onszelf, ja, want niemand, hoe betrokken ook, weet echt hoe het is om met Cerebrale Parese te leven. Lichte CP heeft eigenlijk als dubbele beperking dat je je meet aan mensen zonder CP, want je functioneert nou eenmaal in een wereld die gedomineerd wordt door mensen zonder CP en je hebt dus ook met mensen zonder CP van doen.
Terwijl ik dit schrijf, heb ik zojuist een mail ontvangen dat ik op een sollicitatiegesprek mag komen voor een functie van 16 uur. In principe staat mijn schoolrooster het toe zestien uur te werken, maar de vraag is of ik dat qua energie ook aankan. Ik moet ook gewoon huiswerk maken en zeker ook uitrusten. Maar daar komt het dilemma: want de vacature van zestien uur is niet voor niets voor zestien uur en als ik mijn twijfel aangeef, prijs ik mijzelf misschien wel uit de markt. Het maakt mij onzeker: enerzijds wil ik mijzelf niet verloochenen, anderzijds wil ik wel gewoon die baan hebben en lekker verdienen.
Op de middelbare school ben ik vaak over mijn grenzen gegaan. Ik deed – en doe – vaak meer dan ‘gewone’ leeftijdsgenoten. Thuis kreeg ik dan een woedeaanval of ik sliep slecht door de spanning. Ik was zelf degene die de lat te hoog legde. Dan kwam ik bij mijn ambulante begeleidster weer met mijn zorgen en ik wist daarna wel weer hoe ik het moest oplossen, totdat het een aantal maanden verder weer mis ging.
Ik heb het geluk gehad dat ik mijn ambulante begeleidster ook na de middelbare school nog een aantal keer kon spreken. Bij een van die gesprekken had ik de emmer weer goed vol zitten. Ze kwam met een tip die ik niet zo snel zal vergeten: je kan best veel doen, maar zorg dan ook voor voldoende ontspanning. Dan kan je de spanning ontladen.
Met die tip ga ik maar dat sollicitatiegesprek in. Een beetje achteroverleunen en zien welke kant het gesprek op gaat. In ieder geval verdien ik, als ik de baan krijg, genoeg geld om ook lekker onbedaarlijk te lachen in het theater. Dat doet mij altijd goed.