Mijn naam is Robin Mooy. Een vrolijke meid (al zeg ik het zelf) van 19 jaar én ik heb cerebrale parese. Dat komt door een zuurstofgebrek tijdens mijn geboorte. Gewoon een stom ongelukje. Ik zit in een elektrische rolstoel, waar ik blij mee ben, zo kom ik overal. En soms loop ik stukjes met een hippe rollator. Ook test ik het geduld van mensen uit, want ik praat wat langzamer dan anderen. Maar alsnog praat ik makkelijk de oren van iemands hoofd hoor.
De CP uit zich bij mij in spasticiteit. Mijn spieren staan binnen een uur tien keer of meer strak, maar ook slap. Zo zit er constant beweging in. Topsport wordt het ook weleens genoemd. Ik noem het eigenwijsheid. Oftewel dat zinnetje die ik tegen kleine kinderen ook weleens zeg als ze weer zo lekker direct zijn: ‘Mijn spieren luisteren niet naar mij.’
Studie
Over eigenwijsheid gesproken. Daar kan ik je alles over vertellen. Ik ben namelijk stront eigenwijs. Maar dat moet je zijn als je een beperking hebt, denk ik. Zo heb ik in ieder geval een plekje op het Grafisch Lyceum bemachtig. Daar ben ik 2de jaars student redactioneelmedewerker. Het GLR is een school van 4000 studenten en niet bepaald ingericht voor rolstoelers. Een kleine meevaller: er is een invalide wc. Dat bespaart weer luiers.
Hiervoor heb ik vmbo gedaan op speciaal onderwijs (De Thermiek in Leiden), daar is de school en de klas waarin je zit, velen malen kleiner en beschermender dan op het MBO in Rotterdam. Ja, een cultuurshock kan je het wel noemen. Maar ik ben blij dat ik mezelf niet heb tegengehouden door al de obstakels. Ik heb het hier erg naar mij zin.
‘Aangepast’
Ik krijg elke nieuwe schoolperiode een aangepast lesrooster, waardoor ik maar 50 % naar school hoef, dus ik moet een jaar langer op mijn diploma wachten dan mijn klasgenootjes. Maar dat ben ik gewend. Mijn vmbo-diploma heb ik ook in 2 jaar gehaald. Zo’n aangepast traject heb ik nodig, want anders kost het te veel energie. Alles kost mij energie. Iets waar ik letterlijk én figuurlijk moe van. Naast mijn studie kan ik niet veel doen. Wel ga ik minimaal 1 keer per week boksen. Ik doe dit in een ‘gewone’ groep. Dat vind ik fijn, net als op school. Ook hier heb ik een ‘op maat gemaakt’ rooster, ik trek dat blijkbaar aan.
Uitgaan
Terwijl ik op mijn energie moet letten, wordt Nederland steeds toegankelijker. Het kan altijd beter, maar door de NS reisassitentie kan ik door heel Nederland met de trein. Daarnaast gaat het met de openbare bus steeds makkelijker met de rolstoel. Zo doe ik dan ook regelmatig een biertje (met een rietje) met vrienden in verschillende steden. Want ik proost nog elke dag op het leven!
is Thijs de Lange, ik ben 20 jaar. Ik studeer nu al zo’n anderhalf jaar aan de UvA, na mijn VWO afgerond te hebben. Mijn schoolverleden is een grote golfbeweging geweest. Zoeken naar mijn eigen grenzen, zoeken naar mijn plaats ten opzichte van anderen.