Hi, ik ben Nona ik ben 15 jaar oud en heb CPlight.
Naarmate ik ouder werd, kwam ik erachter dat ik minder kon dan leeftijdsgenoten. Want ik merkte dat zij harder konden rennen, langer iets volhielden en dat ze een sneller reactievermogen hadden. Naarmate ik dat meer zag werd ik daar heel ongelukkig van. Ik wilde het zelfde zijn, en ook alles kunnen wat zij konden. Ik kon mezelf niet goed accepteren voor wie ik was. Tot op vandaag de dag heb ik dat nog steeds.
Ik zit nu op een ‘normale’ middelbare school hier merk ik het vooral tijdens gym. Ik doe heel hard mijn best om het zelfde te doen en te kunnen, dat resulteert er regelmatig in dat ik te ‘hard’ ga. Ik doe dan te veel tijdens de gymles en dat voel ik dan in mijn lijf. Een voorbeeld: we gingen ring zwaaien die dag, ‘dat kan ik ;)’ dacht ik. Even later hadden we alles opgezet en hing ik met 4 andere klasgenoten in de ringen. Ik werd van alle kanten aangemoedigd en dat zorgde er voor dat ik heel hoog en hard ging. Maar toen ik weer op de bank zat, was dat gevoel van blijdschap en trots al gouw veranderd in pijn en verdriet. Ik had namelijk enorme last van mijn schouders en hand en was wederom over mijn grens heen gegaan. Omdat ik het zo graag wou.
Ik wil zo graag meer kunnen dan dat ik kan, dat ik vaak vergeet naar mijn lijf te luisteren. Nou moet ik wel zeggen dat de acceptatie wel beter gaat omdat ik ook van dit soort momenten leer. Ik doe namelijk wel vaker te veel maar soms levert dat ook heel veel moois op. Dan heb ik de volgende dag wel last van mijn lijf maar dan vindt ik het minder erg, omdat er dan een mooie herinnering tegenover staat.
2 reacties. Reactie plaatsen
Jezelf accepteren met cerebrale parese blijft altijd een beetje om schommelende vazen de ene keer schommel je heel hoog en denk je dat het proces voltooid is het ene moment zit je weer heel laag en heb je hierbij zeg ik alvast sorry sorry voor het taalgebruik weer een kut moment t’ dat de acceptatie even weer heel erg laag is off even verdwenen het nadeel is dat zal altijd een beetje zo blijven afhankelijk van wat er in je leven gebeurt afhankelijk van hoe je zelf in je vel zit afhankelijk zwembad andere mensen van je willen en verwachten en zo blijft het altijd een soort van van golfbeweging je danst als het ware tussen eb en vloed maar het belangrijkste is dat je blijft praten je emoties blijft uiten Je moet het niet op sparen want dan kan het alleen ontploffen en daar heb je alleen jezelf mee Met alle gevolgen vandien en ik weet het het is makkelijker gezegd dan gedaan maar dat proces is al een beetje blijvend maar ik zeg het nogmaals praten en goede medische zorg en wanneer dit nodig is dat blijven in mijn ogen de belangrijkste sleutel worden En ik herken mezelf ook wel in ondanks dat ik 26 ben daarom zei ik in het begin in het blijft een schommelend proces met ups en downs maar nogmaals Het belangrijkste is dat je open blijft staan om dit met je omgeving en met professionals te spreken als het nodig is en denk als je wat ouder bent dat het dan voorbij is dan heb je nog steeds je ups en downs maar dat hoort er helaas bij maar onthoud ook dat er nog een leven is naast cerebrale parese
Heel herkenbaar dat stukje over je rot voelen dat andere mensen wel meer kunnen dan jij! Trots op je schat. ❤️
Blijf zo doorgaan en dan kom je er wel!👍🏼👊🏼